Την Παρασκευή, 30 Νοεμβρίου, στην Αθήνα και στην αίθουσα του Συλλόγου Βρισαγωτών Λέσβου Αθήνας «ΕΥΤΥΧΙΑ και ΑΛΕΚΟΣ ΠΟΛΥΖΟΣ» (Γ΄ Σεπτεμβρίου 144 ) έγινε παρουσίαση του λογοτεχνικού έργου του Βασίλη Ψαριανού.
Για τις δύο συλλογές διηγημάτων, που περιλαμβάνονται στα βιβλία ΤΑ ΛΑΔΩΜΕΝΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ και ΛΕΣΒΙΑΚΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ, μίλησε η φιλόλογος Κατερίνα Σκιά, τ. Σχολική Σύμβουλος.
Για το βιβλίο Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ της ΦΟΥΛΑΣ, που περιλαμβάνει την ομώνυμη νουβέλα και άλλα διηγήματα, μίλησε ο φιλόλογος Γιάννης Παπάνης, τ. Σύμβουλος Εκπαίδευσης Σχολείων Εξωτερικού, Συγγραφέας.
Αποσπάσματα από τα διηγήματα διάβασε ο συγγραφέας τους.
Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν πολλά μέλη του Συλλόγου Βρισαγωτών, των Συντοπίτικων Λεσβιακών Συλλόγων, της ΛΕΣΒΙΑΚΗΣ ΠΑΡΟΙΚΙΑΣ και της ΟΛΣΑ καθώς και φίλοι του Βασίλη Ψαριανού.
Την παρουσίαση έκλεισε ο συγγραφέας με την ομιλία του, από την οποία παραθέτουμε το παρακάτω απόσπασμα.
Απόσπασμα από την ομιλία του συγγραφέα Βασίλη Ψαριανού.
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΦΟΥΛΑΣ είναι μια πορεία ενηλικίωσης μέσα στα ιστορικά πλαίσια της μετεμφυλιοπολεμικής περιόδου, από τη δεκαετία του 50 ως τις αρχές της Μεταπολίτευσης. Μια πορεία αναζήτησης του έρωτα για τη γυναίκα και, συγχρόνως, της « ιδανικής Πολιτείας», όπου οι παιδικές φαντασιώσεις συναντώνται με την γυμνή πραγματικότητα.
Οι κεντρικοί ήρωες, πρόσωπα- σύμβολα: οι δυο παιδιόθεν φίλοι ο ΜΠΑΝΗΣ και ο ΜΠΟΝΗΣ, με τα ιδιωματικά υποκοριστικά του ίδιου βαφτιστικού ονόματος Παναγιώτης, τους οποίους συνδέει η παιδική φιλία και τους ταυτίζει ψυχικά σε ολόκληρη τη ζωή τους . Παρά τους χωριστούς δρόμους τους και τις ιδεολογικές αποκλίσεις τους παραμένουν σαν «δίδυμα αδέλφια», συνδεδεμένοι με τα παιδικά τους όνειρα. Έτσι η φιλία αναδεικνύεται μια δύναμη που μπορεί να διαμορφώσει χαρακτήρες και συνειδήσεις.
Και τρεις γυναίκες σύμβολα: η Φούλα της παιδικής αθωότητας, που κυριεύει τα νεανικά τους όνειρά. Και στην στροφή του χρόνου, όταν η ερωτική φαντασίωση συναντάται με την φαντασίωση της επαναστατικής ιδέας, η Φούλα εμφανίζεται ως ιέρεια της μυστηριακής θρησκείας του έρωτα για να καταστείλει τις ιδεολογικές φαντασιώσεις και να κηρύξει την επανάσταση των σωμάτων. Η Τασία, σύμβολο της κομματικής στράτευσης και της πλήρους στρατικοποίησης των αισθημάτων. Η Αυγερινή, γυναίκα σύντροφος και συνοδοιπόρος του άντρα και συνδημιουργός των ονείρων ...
.
Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να πιστεύει σε ανθρώπους, σε θεούς και σε ιδέες. Και όταν είσαι νέος, είσαι απόλυτος σε αυτό που πιστεύεις. Εξιδανικεύεις. Απαιτείς την ανόθευτη αγνότητα. Τα θέλεις όλα δικά σου, να λατρέψεις και να σε λατρέψουν, να σου ανταποδώσουν τη λατρεία που εσύ τρέφεις για τους ανθρώπους, τους θεούς ή τις ιδέες. Στην πορεία σού αποκαλύπτεται η αλήθεια της ζωής. Η φυσική κατάσταση που ανατρέπει την φανταστική εικόνα που είχες πλάσει και πιστέψει. Οι ιδέες που τρύγησες μέσα από τα βιβλία αποδεικνύονται «τζούφιες», όταν μπαίνουν μέσα στο « πατητήρι» της πραγματικής ζωής.
Έτσι, οι πιστοί της επανάστασης φτάνουν στην απομυθοποίηση της επανάστασης και στη γελοιοποίηση των ιδεολογικών τους ειδώλων. Το γυναικείο ίνδαλμα στην έσχατη απογύμνωσή του. Οι επαναστατικές ιδέες στην έσχατη αποϊδεολογικοποίησή τους. Το «κόμμα», ένας οίκος ιδεολογικής αποπλάνησης, όπου βιάζονται οι ιδέες και τα αισθήματα. Είναι η ασχήμια που αποκαλύπτεται, όταν βγαίνουν τα φτιασίδια. Όταν ξεθυμαίνει ο ερωτικός πυρετός.
Όμως το παιδί μέσα σου μεγαλώνει, χωρίς να αποβάλει εντελώς τη λαχτάρα του για την απόλυτη καθαρότητα, για την αγνότητα της ομορφιάς, για την αλήθεια των ιδεών. Συνεχίζει να την αναζητά. Η ανάγκη να ακουμπήσεις σε μια στέρεα ανθρώπινη σχέση ασίγαστη. Προχωράς αμετανόητος από διάψευση σε διάψευση. Αποσυντίθεσαι και ανασυντίθεσαι. Αναθεωρείς, διαγράφεις και ξανά υποκύπτεις στη γοητεία του καινούριου, που θαμπώνει τα μάτια σου με την γυαλάδα του.
Είναι και κάποιες ρίζες που έμειναν μέσα σου και δεν ξεριζώνονται με τίποτα. Είναι η περηφάνια αυτού που γεννήθηκε κι ανατράφηκε στο καλύβι του Μπάρμπα Θωμά και κέρδισε την ελευθερία και τη δύναμη που του έδωσε η γνώση και ο αγώνας του, για να αλλάξει τον κοινωνικό προσδιορισμό της μοίρας του.
Ακόμα κι όταν δύει ο ήλιος της νιότης σου και βρίσκεσαι έγκλειστος στο κελί των μελλοθανάτων, έρχεται και σου κρατά συντροφιά, και πάλι, η γυναίκα, σαν άρωμα από γιασεμί, αειπάρθενη σαν την Ήρα, η γυναίκα που αγάπησες. Και μια νέα ιδέα σου δίνει κουράγιο, για να μην φοβάσαι τον Αράπη του παραμυθιού, θεόρατη κι αγέραστη σαν βελανιδιά, όπου πάνω της μαζεύονται και κελαηδούν χιλιάδες πολύχρωμα πουλιά.
Ναι, ο έρωτας του άντρα για την γυναίκα, η φιλία και η σχέση του ανθρώπου με τον συνάνθρωπό του και, παράλληλα, η αναζήτηση της ιδέας που σε υψώνει πάνω από την χαμοζωή, είναι οι μόνες αλήθειες αυτού του κόσμου, που δεν πεθαίνουν ποτέ!
Ναι, ο έρωτας και το όνειρο χάνονται μόνο με την τελευταία ανάσα.
